Αυτές είναι...

....αυτές είναι κάποιες από τις ιστορίες της δικής μου Αμερικής...
Μακριά από το παραμύθι για την «κοινωνία της αφθονίας», πέρα από το Χόλιγουντ και τη λάμψη των αστεριών του θεάματος, έξω από την τηλεοπτική αποχαύνωση, τις στατιστικές και τα πρότυπα των τάχα «καθημερινών ανθρώπων» , πιο πέρα ακόμα από το δήθεν «όνειρο», τον ψευτοπατριωτισμό και τον θρησκευτικό φανατισμό στα ονόματα των οποίων έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται μερικά από τα χειρότερα σύγχρονα εγκλήματα..
Είναι οι ιστορίες της δικής μου Αμερικής, εκεί όπου συνάντησα πολλές φορές το σκοτάδι, την ανεργία και την απελπισία, τον ρατσισμό και τον τυχοδιωκτισμό, το στυγνό εμπόριο ιδεών και αξιών, τα ναρκωτικά και την βία, τους τάφους των στρατιωτών που δεν κατάλαβαν ποτέ γιατί έγιναν «ήρωες», την κτηνωδία, την παράνοια και την μοναξιά…
Ιστορίες νέων ανθρώπων λοιπόν…
Ιστορίες δηλαδή για το μέλλον.
Κι αν το βρείτε λίγο «σκοτεινό» και «αβέβαιο» σας λέω πως απλώς προσπάθησα να γράψω όσα είδα.
Να τα καταγράψω με μια μάταιη ελπίδα!
Να έρθει κάποτε μια εποχή που να μην χρειάζεται να κλαίμε για τα παιδιά που χάθηκαν…
Για τα παιδιά που χάνονται καθημερινά…
Δεν έχουν σημασία τα ονόματα τους.
Αύριο θα είναι τα δικά μας παιδιά…
Αύριο μπορεί να είναι τα δικά μου παιδιά…
Μπορεί να είναι τα δικά σου παιδιά...
Γιατί τώρα που το σκέφτομαι ξανά, νομίζω πως κάθε παιδί που χάνεται, είναι και μια χαμένη ευκαιρία για όλους εμάς τους «μεγαλύτερους» να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο…